SM i fakty - Jak zdiagnosować SM?
- Szczegóły
- Opublikowano: piątek, 22 październik 2010 08:47
- Odsłony: 30046
Spis treści
Jak zdiagnozować SM?
Z powodu różnorodności objawów, SM nie jest łatwe do zdiagnozowania. Nie ma jednego, jednoznacznego badania, należy wykluczyć wiele chorób wywołujących podobne objawy. Diagnoza zawsze powinna być postawiona przez neurologa. Tradycyjnie przyjmuje się, że postawienie pewnej diagnozy jest możliwe tylko wówczas, gdy pojawią się co najmniej dwa objawy SM, a każdy będzie dotyczył innego obszaru centralnego układu nerwowego. Jednak obecnie, dzięki obrazowaniu rezonansu magnetycznego, stwierdzenie, czy dana osoba ma SM, jest możliwe już po pierwszym, pojedynczym objawie. SM jest chorobą, która wymaga przeprowadzenia wielu badań diagnostycznych, dlatego postawienie diagnozy może zabrać sporo czasu.
Najczęstsze badania diagnostyczne
Wywiad i badanie neurologiczne
Podczas wywiadu neurolog zadaje mnóstwo pytań dotyczących wcześniej występujących objawów i problemów zdrowotnych. To może go naprowadzić na wyjaśnienie przyczyn pojawienia się obecnych symptomów. Może też przeprowadzić badanie, które sprawdzi, czy pojawiają się jakieś nieprawidłowości w nerwach związanych z poruszaniem się, refleksem lub wrażliwością dotyku. Oznacza to sprawdzenie ruchu oczu, koordynacji nóg lub rąk, równowagi, dotyku, mowy czy też znak jakiegokolwiek osłabienia w mięśniach. Chociaż po takim badaniu wielu neurologów może już podejrzewać SM, ostateczne postawienie diagnozy wymaga jeszcze przeprowadzenia wielu testów.
Rezonans magnetyczny (MRI)
Rezonans magnetyczny jest ogromnym urządzeniem używającym mocnego pola elektromagnetycznego do uzyskania bardzo dokładnego obrazu mózgu i rdzenia kręgowego. Jest bardzo precyzyjny i pozwala określić zarówno miejsce, jak i wielkość obszaru demielinizacji. Podczas badania pacjent leży wewnątrz wyglądającego jak tunel skanera rezonansu magnetycznego. Całe badanie trwa od 10 do 30 minut i jest bezbolesne. MRI potwierdza diagnozę u około 90 procent chorych na SM.
Potencjały wywołane
To badanie określa czas, jaki mózg potrzebuje na odebranie informacji. Małe elektrody umieszczane na głowie pokazują, jak fale mózgowe odpowiadają na to, co jest widziane lub słyszane. Jeśli dochodzi do demielinizacji, rejestrowane odpowiedzi będą znacznie wolniejsze. To badanie jest również bezbolesne.
Punkcja lędźwiowa
Punkcja jest robiona w miejscowym znieczuleniu. Służy do pobrania małej ilości płynu mózgowo-rdzeniowego z okolicy kręgosłupa lędźwiowego.
Podczas badania pacjent leży na boku z kolanami podkurczonymi do klatki piersiowej. Lekarz odkaża miejsce wkłucia, następnie wstrzykuje lek miejscowo znieczulający. Igła do pobrania płynu jest wkłuwana pomiędzy dwa kręgi lędźwiowe, do przestrzeni z płynem mózgowo-rdzeniowym. Po pobraniu płynu mózgowo-rdzeniowego należy leżeć płasko przez 24 godziny. Przez kolejną dobę powinno się unikać forsownych ćwiczeń. Jeżeli pojawi się ból głowy, trzeba się położyć na kolejne 12 do 24 godzin lub dopóki ból nie ustanie. Pomocne jest wypijanie dużej ilości płynów.
Osoby z SM zwykle mają w płynie mózgowo-rdzeniowym przeciwciała, które pokazują, że system immunologiczny dokonał ataku w obrębie centralnego układu nerwowego. To badanie powinno być wykonywane jedynie wówczas, gdy zawiodły inne sposoby postawienia diagnozy. Na dokonanie punkcji wymagana jest pisemna zgoda pacjenta.
Inne badania
Aby wykluczyć inne choroby, zbliżone do SM, wykonuje się też wiele innych badań, takich jak badania krwi lub badania ucha wewnętrznego, pozwalających ocenić równowagę.